De Herinnering

Toen hij die ochtend wakker werd had hij het direct in de gaten: het huis schudde. Niet heel hard maar toch merkbaar genoeg om op te vallen. ‘Eerst een kopje koffie’, dacht de man. Hij rekte zich uit en gaapte hartgrondig. ‘Eerst een lekker kopje koffie, daarna zal ik kijken wat er aan de hand is.’ Hij slofte naar de keuken, maakte een kopje koffie, ging aan de keukentafel zitten en keek naar buiten.

Het was een inktzwarte, troosteloze dag en onwillekeurig rilde hij. ‘Ik zou de zon wel weer eens willen zien’, dacht hij. ‘Dat is veel te lang… hoe lang is dat eigenlijk geleden?’ Hij dacht diep na en kwam tot de conclusie dat hij het niet meer wist. Hij voelde het huis weer schudden en glimlachte vaag. Het was een oud huis. Dan kon je van alles verwachten.

Terwijl de man mijmerend voor zich uit staarde hoorde hij hoe de voordeur openging. Hij verstijfde. Hij had dat ding toch dicht gedaan gisteravond? De man pijnigde z’n hersens maar kon het zich niet meer herinneren.
‘Het is een beetje rommelig hoor’, hoorde hij een vrouwenstem. ‘Daar moet u maar even doorheen kijken.’
‘Welja. Loop maar gewoon naar binnen’ dacht hij grimmig. Hij voelde dat hij kwaad werd. Hij was daar niet van gediend, vreemde mensen die zijn huis zomaar betraden en bovendien: rommelig? Hij was verdomme altijd bezig de boel netjes te houden! Het huis leek steeds harder te schudden en – het klonk idioot – maar het leek zelfs alsof het lachte. De man fronste. Wat een krankzinnige toestand was dit!

De keukendeur werd opengezwaaid en hij nam vanaf zijn plek het gezelschap uitdagend in zich op. ‘Wat moet dat hier?’ beet hij de hem totaal onbekende mensen toe. Hij had verwacht dat ze verschrikt op zouden kijken. In plaats daarvan zei een van de vrouwen: ‘De keuken… tja, die is natuurlijk enorm gedateerd.’

‘Gedateerd?’ brulde de man terwijl hij opstond. ‘Gedateerd? Mens, hoe kom je erbij. Die keuken heb ik pas….’ Hij zweeg. Hij kon het zich niet herinneren en het bevreemdde hem uitermate dat het gezelschap hem negeerde. ‘Volgens mij slaap ik nog’, dacht hij. ‘Ik zit midden in een droom. Dit is niet echt. Ja! Dat moet het zijn!’
Opgelucht dat hij ontdekt had wat er aan de hand was ging hij weer zitten. ‘Dat moet het zijn’, dacht hij weer. ‘Ik ben aan het dromen.’
‘Hou toch eens op’, snauwde hij het huis toe toen hij voelde hoe het steeds harder bewoog. ‘Dit is niet leuk meer’ maar het huis leek door het dolle heen.

‘Het is een nachtmerrie waar ik in zit’ sprak hij hardop. ‘Een hele vreemde nachtmerrie. Heb ik gisteravond misschien teveel gedronken?’ Hij ging in gedachten terug naar gisteravond maar kon zich er, vreemd genoeg, niets van herinneren. Hij kon zich, nu hij daar goed over nadacht, heel veel niet herinneren. Eigenlijk niets. ‘Denk goed na’ sprak hij zichzelf rustig toe terwijl hij een paniekaanval onderdrukte. ‘Er is niets aan de hand – je bent aan het dromen en je moet wakker worden. Probeer na te denken. Denk aan vroeger. Aan je ouders. Broers of zusjes. School. Vrienden, vriendinnen, vrouwen, kinderen’ maar hoe hij zijn hersens ook pijnigde: hij herinnerde zich niets. Vanuit zijn tenen voelde hij opeens een wurgende angst omhoog kruipen naar zijn buik, borstkas en hals en toen hij de makelaar hoorde zeggen: ‘Het huis, moet u weten, heeft jarenlang leeggestaan. De eigenaar verdween op een dag en is nooit meer teruggekeerd’ kon hij zijn paniek niet meer onderdrukken. Als een waanzinnige begon hij te schreeuwen, zo hard, dat het heel even leek alsof het gezelschap stilhield en aandachtig luisterde naar de reutelende angstkreten die hij voortbracht en terwijl die ontaardden in hysterisch gekrijs merkte hij hoe het bulderende lachen van het inmiddels uitzinnig van vreugde dansende huis zich langzaam, als pijnlijke stalen pennen, tot in de diepste diepten van zijn hersens naar binnen drong tot hij uiteindelijk opgeslokt werd door een peilloze, inktzwarte duisternis. Zijn laatste gedachte was: ‘Ik zal het allemaal nooit meer weten’.